Rozdział 25 - Siła

Rozdział 25

Dłonie Natsu nadal się trzęsły. Nie mógł zrozumieć tego co przed chwilą przeczytał. Naprawdę ich zostawiła? Zostawiła jego, po tym wszystkim co się stało? Zdesperowany uderzył w rosnący za domem jeźdźca klon.  Chciał wyładować swoje emocje. Pięść zaczęła robić się czerwona od ciągłego uderzania w pień. Spojrzał w górę, gdy kilka liści spadło na ziemię. Bez zastanowienia skoczył na najniższą gałąź, potem na drugą i trzecią. Oparł plecy o pień i zamknął oczy, rozmyślając o tym co może teraz robić Lucy. 

- Natsu! - z rozmyślań wyrwał go cichy, dziewczęcy krzyk. Zignorował to i mocniej przywarł do pnia, chcąc pozostać niewidocznym dla innych.  

-Natsu! - znów ten sam krzyk. - Czytałam kartkę! - Różowo-włosy rozpoznał głos Levy. - Możemy porozmawiać? 

Dopiero gdy dostrzegł, że  jego kryjówka została zlokalizowana westchnął.
Natsu niechętnie spojrzał w dół i pomógł wejść Levy na gałąź. Dziewczyna przez chwilę wpatrywała się w niego, nic nie mówiąc. Miała zatroskaną, a jednocześnie zdziwioną minę. Chyba nie tylko Natsu nie mógł uwierzyć w odejście Lucy. Cisza pomiędzy nimi zaczęła być uciążliwa.
- O czym chciałaś porozmawiać? - spytał Natsu, siląc się na normalny ton głosu.
- Natsu. - położyła mu rękę na ramieniu. - Nie udawaj, że cię to nie obchodzi. - spojrzała na niego ze współczuciem.
Czy to, że Natsu się obwiniał było, aż tak widoczne? Miał sobie za złe wszystkie te słowa, jakie jej powiedział w przypływie złości. Mięśnie na twarzy maga ognia rozluźniły się, a chłopak spojrzał w dół ze smutkiem.
- To moja wina, że jej to powiedziałem. - ukrył twarz w dłoniach. - Nie panowałem nad sobą. Przepraszam.
Levy spojrzała na niego ze współczuciem.
- Ja nie oczekuję przeprosin. - poklepała go jeszcze po ramieniu i zeszła. - Powiedziałam o tym już Arianie. Jeśli do jutra Lucy nie wróci wszczniemy pościg. Wyręczę cię i powiem o tym reszcie... Tylko nie rób nic głupiego. Bo nie tylko ty ją straciłeś - westchnęła delikatnie i posyłając mu ostatnie pokrzepiające spojrzenie odeszła.
- Jestem idiotą. - przyciągnął nogi do klatki piersiowej i objął je, ukrywając twarz w ramionach. 

Blondynka leżała na trawie, tępo wpatrując się w wolno poruszające się chmury po niebie. Podniosła rękę, zasłaniając oczy przed promieniami słońca.
- Gdzie ja jestem? - spytała samą siebie. - Co ja tu robię? - wstała i rozejrzała się dookoła. Wszędzie były lasy, jedynie naprzeciwko niej ciągnęła się kamienna ścieżka.
- Lucy. - Usłyszała czuły głos. Odwróciła się zdziwiona.
- Fernando - szepnęła i otwierała usta, aby zadać pytanie, ale chłopak chwycił ją za nadgarstki i przewrócił na trawę tak, że leżała na jego klatce piersiowej.
- Jesteś taka niesamowita. - delikatnie pogładził jej policzek. Lucy chciała go odepchnąć. Jednak chłopak był od niej silniejszy, czując, że blondynka się opiera przewrócił się tak, że teraz to księżniczka leżała pod nim.  - Jeśli będziesz niegrzeczna, spotka cię kara. - pomachał jej palcem przed twarzą i wysunął rękę pod jej bluzkę. Lucy spojrzała przerażona najpierw na jego rękę, a potem przeniosła wzrok na twarz chłopaka. Poczuła gorycz smutku, która piekła jej ciało od środka. Ręce Fernanda były szorstkie, nie tak delikatne i łagodne jak Natsu. Wydała zdławiony jęk, przypominając sobie twarz chłopaka, złego i zmartwionego, który mimo wściekłości troszczył się o nią.
- P-Przestań! - krzyknęła i odepchnęła mężczyznę, korzystając z jego zdezorientowania. - Co ty robisz?! - wstała, patrząc krzywo na bruneta. Wędrowiec zaśmiał się sztucznie i spojrzał na nią spode łba.
- Widzę, że czar prysł. - wyszczerzył się . - Czyżby przypomniał ci się ten żałosny mag ognia i twoi słabi znajomi? - prychnął. - Nie wyglądało na to, że cię potrzebują. - spojrzał na paznokcie. - Szczególnie ten różowy pawian. Jak to on powiedział... " Wynoś się stąd! Nie chcę widzieć twojej twarzy" - jego oczy pociemniały. - "Jesteś dla mnie nikim"
- Przestań tak o nim mówić! - Fernando przygwoździł ją do drzewa i zaczął całować jej szyję. Delikatnie nadgryzał jej skórę, powodując dreszcze. Przez chwilę znowu poczuła się słabo, a jej tęczówki przybrały fiołkowy odcień, ale po chwili chwyciła się za głowę. Przed oczami stanął jej uśmiechnięty chłopak, który trzymał ją w ramionach i delikatnie głaskał po włosach, zaraz po tym jak odnaleźli miasto elfów. To wtedy obwiniała się o śmierć jej ludzi.
Natsu?
Nim Lucy się spostrzegła, jej sukienka była podarta w kilku szczególnych miejscach, a Fernando nie miał na sobie koszuli.
- Odczep się! - instynktownie podniosła do góry prawą nogę, uderzając w krocze wędrowca. Chłopak zrobił się cały czerwony i padł jak kłoda na ziemię. Blondynka, dysząc ciężko odeszła szybko w stronę powozów.
Dlaczego tak bardzo szalała za Fernando? Dlaczego teraz tak się zachowała?!
Zjechała po drewnianej ścianie powozu z reliktami. Jęknęła gdy natrafiła niechcący na jakiś wystający gwóźdź.
Dlaczego z nimi poszła? Dlaczego?
Oczy zmieniały kolor z brązowego w fioletowy i na odwrót. Po chwili jednak uspokoiła się.
Westchnęła i wstała gwałtownie, ale coś ją ściągnęło w dół. Naszyjnik, który dostała od Fernanda zaczepił się o wystający gwóźdź, a dlatego, że blondynka wstała łańcuszek zerwał się, powodując upadek zawieszki.
Nagle poczuła się zupełnie inaczej. Miała więcej siły i spokojnie mogła ustać ma nogach. Odeszła trochę od wozu, jednak szybko tam powróciła, słysząc przed sobą głosy dwóch mężczyzn. Zręcznie wgramoliła się pod powóz, a chwilę potem ujrzała przed twarzą dwie pary butów.
- Jak tam u księżniczki? - zaśmiał się jeden Carlos.
- Suka przyprawiła mnie o ból krocza na co najmniej kilka dni. - Blondynka momentalnie na dźwięk wyzwiska podniosła głowę, uderzając w podwozie.
- Hm... - Fernando zaczął się schylać. Księżniczka zakryła usta dłonią i zamknęła oczy gotowa do ucieczki.
- Głupi pies! - krzyknął drugi mężczyzna, a Fernando wstał i pobiegł w jakimś kierunku.  Po chwili dziewczyna usłyszała skowyt zwierzęcia.
- Wracając Carlos. Ta kobieta widocznie ma w głowie tylko tego cholernego strażnika, który uważa się za kogoś potężnego, a w rzeczywistości nie umie nic poza byciem żałosnym sukinsynem. - Lucy zacisnęła dłonie w pięści.
- Styks zapłaciła nam za to, że przywieziemy ją. Nie mówiła nam, że ma być żywa. - Lucy usłyszała kpiący śmiech Carlosa.
- Taa... Księżniczka jest zdecydowanie zbyt żywiołowa, jak dla wspaniałego mnie - prychnął. - W końcu jestem Fernando. Idealny, przystojny, zajebisty i w ogóle niesamowity.
- Dobra, panie "wspaniały". Ukradłeś księgę? - mężczyzna założył ręce na piersi.
- Myślałem, że mnie złapią. - wzruszył ramionami Fernando. - Ale jak już mogłeś się domyślić, dla wspaniałego mnie nie stanowiło to problemu.
- Tia... Gdzie ją dałeś? - Carlos oparł się ręką o przyczepę.
- Jest w twoim mieszkanku. A tak między nami. - młodzieniec przybliżył się do współpracownika. - Mógłbyś tam czasem posprzątać.
Carlos uderzył Fernanda w tył głowy i odszedł zdenerwowany.
- No co?! Prawdę mówię! - wędrowiec poszedł w jego ślady.
- Muszę, odzyskać księgę - postanowiła Lucy i wygramoliła się z pod wozu.
Blondynka odprowadziła wzrokiem Carlosa i wtedy ujrzała jak wchodzi do powozu znajdującego się na samym końcu karawany. Kucnęła i bacznie zaczęła obserwować wóz. Po kwadransie, mężczyzna wyszedł, dając Lucy szansę na odzyskanie skradzionej księgi. Bez chwili zwłoki dziewczyna rzuciła się biegiem i w mgnieniu oka znalazła się w środku. Zdziwił ją fakt, że pomimo dnia, tak mało ludzi tutaj jest.
- O matko... - szepnęła, widząc pomieszczenie. Wszędzie walały się albo ciuchy, albo porozrzucane papiery. - To jak szukanie igły w stogu siana! - skwitowała.
Szukanie tak ją pochłonęło, że nie zauważyła jak do powozu wchodzi mała małpka, a widząc szukającą Lucy wyszła, uśmiechając się złośliwie. Minęło parę minut, a księgi nie było.
- Niemożliwe. - księżniczka położyła się zmęczona. Wszystkie szafki (widoczne nie przykryte ubraniami) zostały przeszukanie. Spojrzała pod łóżko, a widząc skrzynię szybko ją wyciągnęła. Na szczęście nie była zamknięta na kłódkę, więc Lucy szybko ją otworzyła. Uśmiechnęła się, widząc księgę.
- No proszę proszę. - Do uszu księżniczki dotarł kpiący śmiech.
- Nie lubię, gdy ktoś grzebie w moich rzeczach - odezwał się Carlos, wyrywając dziewczynie księgę. - Myślisz, że powinniśmy dać jej karę? - zwrócił się do Fernanda, przyszpilając blondynkę do ściany.
- Co proponujesz? - wędrowiec podszedł bliżej i musnął językiem szyję dziewczyny.
- Uważam, że takie piękne ciało marnuje się schowane pod tymi ubraniami. - Na jego twarz wkroczył perfidny uśmiech. - Może pozwolimy ujrzeć mu światło dzienne?
Nie minęła nawet minuta gdy ubrania Lucy poszarpane leżały obok niej. Krzyczała i wierzgała, kopiąc gdzie popadnie. Carlos przejechał jej językiem po brzuchu, powodując dreszcz. Fernando wbił się w jej usta, wpychając język do jej ust. Jak oparzony oderwał się od niej gdy blondynka ugryzła go w język.
- Tyy... - zawarczał.
- Uspokój się - zaśmiał się obrzydliwie Carlos i chwycił za biodra dziewczyny.
- Zosta...zostaw... - jęknęła przerażona.
- O nie, nie. To jest kara. - uśmiechnął się perfidnie mężczyzna i wtedy został odepchnięty na ścianę wozu, a w klatce piersiowej miał wbitą włócznię.
Fernando jęknął i puścił księżniczkę.
- C..o? - szepnął Carlos, a po chwili wyzionął ducha.
Oczy Lucy błyszczały, a włosy wirowały wokół niej przez wiatr.
- Eh?  - Fernando nie zdążył nawet się obejrzeć gdy nad Lucy pojawiła się biała kula energii. Usłyszał ryk smoka i to było ostatnia rzecz jaką usłyszał przed utratą przytomności. Przez kilka sekund księżniczka stała i z wyższością wpatrywała się w ciała mężczyzn, ale po chwili zrobiło jej się słabo.
Upadła, ciężko dysząc. Spojrzała w bok i ujrzała martwe ciało Carlosa. Przerażona wstała, a jej dłoń przypadkiem odbiła się w miejscu gdzie znajdowała się stróżka krwi. Oparła się o ścianę, nie dowierzając własnym oczom.
-To... To ja zrobiłam? - odwróciła wzrok od włóczni wbitej prosto w serce Carlosa i napotkała księgę. Momentalnie chwyciła ją i udała się w stronę wyjścia. Gdy poczuła chłodny wiatr przypomniała sobie, co miało miejsce chwilę temu. Odwróciła się i przeskakując ciało Fernanda podbiegła do szafy. Wyjęła pierwszy lepszy płaszcz i okryła nim ciało.
- Przyjaciele - szepnęła spoglądając w niebo. - Wybaczcie mi proszę, że was zostawiłam.

_______________________________________

 Hejoo! 

I jak wam się podobał ten rozdział? :D

Tak mi szkoda Fernanda... Uwielbiałam tego gościa :'D

Dziękujemy za wszystkie komentarze! 

Pozdrawiamy!